مواد و پوشش‌های پایه آب خواص متفاوتی نسبت به سامانه‌های حلال پایه مرسوم دارند. از جمله این تفاوت‌ها می‌توان به دمای بالای مورد نیاز جهت تبخیر آب که منجر به کند‌شدن فرآیند خشک‌شدن در این سامانه‌ها نسبت به سامانه‌های حاوی حلال می‌شود و بالا بودن کشش سطحی آب به واسطه قطبیت بالای این مولکول‌ها اشاره نمود. این بالا بودن کشش سطحی می‌تواند منجر به ایجاد عیوب سطحی و چسبندگی نامناسب پوشش‌های پایه آب اعمالی بر روی زیرآیند شود. بنابراین استفاده از عوامل ترکننده سطحی در این سامانه‌ها امری ضروری می‌باشد. در مقایسه با پوشش‌های پایه حلالی که در آن‌ها از عوامل ترکننده و پراکنش‌گر پلیمری استفاده می‌شود، در سامانه‌های پایه آب از پلی فسفات‌ها، نمک‌های پلی‌آکریلیک اسید و آلکیل فنول اتوکسیلات‌ها استفاده می‌شود.
عامل پراکنش پلی فام 101، نمک سدیم پلی آکریلات کربوکسیله بوده و محلولي با عملكرد عالي براي پراكنش رنگدانه‌هاي معدني مانند تيتانيم دي‌اكسيد و انواع پركننده‌ها در سامانه‌هاي پايه آب است كه هنگام كار كف بسيار كمي توليد مي‌كند. اين عامل پراكنش، ويژگي‌هاي كم‌نظير و پايداري زيادي در سـامانه‌هاي حاوي رنگـدانه‌هاي فعـال مانند اكسـيد روي يا سيليكات سرب، نشـان داده است. پلی‌فام 101 در محدوده وسيعي از pH كارايي دارد، اما در كنار رزين‌هاي امولسيوني آكريليك، در محدوده قليايي بين 9 تا 10 بهترين كارايي را نشان مي‌دهد. برخلاف پلي فسفات‌ها، این عامل پراکنش در دماهاي بالا هيدروليز نمي‌شود.
1 اردیبهشت ماه 1395